Zbigniew Herbert to jeden z najpopularniejszych polskich literatów, który tworzył w drugiej połowie XX wieku. W swych utworach często inspirował się mitologią, poruszał różne poglądy, nurty filozoficzne, kwestie historyczne i religijne. Tak jest też w przypadku wiersza „U wrót doliny”, wydanego w tomiku „Hermes, pies i gwiazda” z 1957 r.
Czesław Miłosz to wybitny polski literat XX wieku, laureat Nagrody Nobla z 1980 roku. Jednym ze stworzonych przez niego utworów, jest wiersz” Ojciec objaśnia”, wydany w cyklu „Świat. Poema naiwne”, który ukazał się w 1945 roku, kilka z utworów cyklu, autor poświęcił swojemu ojcu Aleksandrowi Miłoszowi.
Bolesław Leśmian jest jednym z najpopularniejszych poetów XX wieku. Tworzył w okresie dwudziestolecia międzywojennego. „Żołnierz” to utwór, który pojawił się w zbiorze „Łąka” z 1920 roku i jest częścią cyklu „Pieśni kalekujące”. Przedstawia losy kalekiego żołnierza, którego po powrocie do domu, zamiast chwały i szacunku, spotyka odrzucenie.
Tam gdzie jest wina, musi być też i kara. Jest to prawda znana w praktycznie w każdej kulturze. Każda z nich pewne czyny określa jako niewłaściwe i stosuje wobec nich ustalone wcześniej kary. Jest to oczywiste, podobnie jak fakt, że zawsze pewna grupa osób będzie próbowała kary za swoje czyny uniknąć.
Jedną z najważniejszych osób w życiu każdego człowieka jest jego matka. Towarzyszy ona każdemu od pierwszych chwil jego życia, opiekuje się nim i troszczy się o swoje dziecko już do końca swojego życia. Zdarza się też jednak tak, że relacja z matką wygląda zupełnie inaczej i nie jest dla danej osoby źródłem siły, tylko cierpienia.
Jednym z najstarszych motywów w literaturze, który towarzyszy ludzkości od zawsze, jest popełniona zbrodnia i związana z nią kara. Każda kultura inaczej definiuje to, co uważa za zbrodnię i za karę, jednak konieczność poniesienia konsekwencji swoich czynów jest obecna chyba w każdej z nich.
Każdy wybór ma swoje konsekwencje, o czym przekonują się w pewnym momencie swojego życia wszyscy. Czasami są to konsekwencje dobre, a czasami potrafią złamać człowieka i zniszczyć jego życie. Zdarza się, że człowiek podejmuje daną decyzję, będąc w pełni świadomym, co go czeka, a innym razem pozornie błahe wybory przynoszą ze sobą skutki, których nikt nie był w stanie sobie wyobrazić.
Literatura romantyzmu czerpała wiele inspiracji z ludowych opowieści i z folkloru. Dlatego w dziełach tamtej epoki często pojawiały się wątki baśniowe i fantastyczne, a także nawiązania do wierzeń ludowych różnego rodzaju.
Wielki filozof niemiecki Georg Friedrich Wilhelm Hegel rozumiał historię jako proces ciągłego rozwoju ducha, od prymitywnego początku po wielki koniec. Rzecz jasna jest to uproszczona forma jego dialektyki, niemniej naprowadza nas na pewien ciekawy fakt. Mianowicie, że duch człowieka zależny jest od jego epoki.
Adam Mickiewicz uważany jest, za jednego z najwybitniejszych poetów polskiego romantyzmu, zwany wieszczem narodowym. Jeden ze stworzonych przez niego zbiorów ballad, o nazwie „Ballady i romanse”, uznaje się nawet, za rozpoczynający epokę romantyzmu. Znajduje się w nim między innymi utwór „Świteź”.
W stosunku do doświadczającego go losu człowiek podchodzi na różne sposoby. Niektórzy szukają wsparcia i pomocy bliskich, licząc, że wspólnie uda im się pokonać nawet największe trudności. Inni z kolei decydują się na przyjęcie postawy samotnika, który nieustannie zmaga się z losem i poszukuje swojej drogi życiowej.
Wiele osób zmaga się z problemem, jakim jest dla nich znalezienie swojego miejsca na ziemi. Wszędzie czują się obco, nie potrafią się zadomowić w żadnej przestrzeni, mają wrażenie, że wciąż nie pasują do swojego otoczenia.